زمینه و هدف: هورمون انسولین از سلول‌های بتای جزایر لانگرهانس پانکراس ترشح می‌شود. با افزایش قند خون، ترشح این هورمون تحریک‌شده و موجب ازیاد تعداد گیرنده‌های گلوکز سطح غشا و افزایش نفوذپذیری غشای سلول می‌شود. مطالعات متعددی تایید کرده‌اند که همراهی انسولین و داروهای شیمی‌درمانی به افزایش میزان ورود دارو به سلول در سلول‌های سرطانی کمک می‌کند. این مطالعه به‌منظور افزایش اثر داروی دوکسوروبیسین توسط انسولین در بافت آسیب‌دیده کبد انجام شد.
مواد و روش کار: جهت انجام این مطالعه داروهای دی اتیل نیتروزآمین با دوز mg/kg200، دوکسوروبیسین با دوز mg/kg8 به‌صورت تزریق درون صفاقی و انسولین با دوز 2واحد بر 100گرم به‌صورت تزریق زیر جلدی تزریق شدند. گروه‌های مورد آزمایش با 49 موش صحرایی نر نژاد ویستار و در قالب 7 گروه به شرح زیر هستند. گروه1: کنترل؛دریافت نرمال سالین . گروه2: دریافت انسولین از هفته نهم. گروه3: دریافت داروی دوکسوروبیسین( (DOXاز هفته نهم. گروه4: دریافت دی اتیل نیتروزآمین (DEN) در روز اول آزمایش. گروه5: دریافت DEN و DOX. گروه6: دریافت DEN و انسولین. گروه۷: دریافت انسولین، DEN و DOX.
پس از هفته یازدهم نمونه خون حیوانات با آسان کشی آن‌ها جهت بررسی میزان آنزیم‌های آلانین آمینوترانسفراز، آسپارتات آمینوترانسفراز، آلکالین فسفاتاز،لاکتات دهیدروژناز، بیلی‌روبین، آلفافیتوپروتئین، آلبومین، کراتینین، اوره، چربی و لیپوپروتئین‌ها جدا شد. جداسازی بافت کبد نیز برای بررسی هیستوپاتولوژی انجام شد. یافته‌های حاصل نشان می‌دهد که آنزیم‌های ALT، AST،ALP ، LDH در گروه¬های4، 5، 6 و 7 نسبت به گروه کنترل افزایش و در گروه 3 کاهش یافت که میزان تغییرات در گروه 7 بیشتر از سایر گروه¬هاست. بیلی‌روبین، کراتینین، اوره و همچنین کلسترول و تری گلیسیرید در گروه‌های 3، 4، 5، 6 و 7 نسبت به گروه کنترل افزایش یافتند که این یافته‌ها نشان‌دهنده‌ی آسیب کبدی و کلیوی است. شدت تغییرات این پارامترها بجز کراتینین در گروه 7 نسبت به سایر گروه¬ها بالاتر بود. آلبومین و HDL در گروه‌های 3 تا 7 نسبت به گروه کنترل کاهش پیدا کرد که در گروه 7 شدت تغییرات بیشتر بود. میزان LDL در گروه‌های 4، 5 و 6 افزایش و در گروه‌های 3 و 7 کاهش یافت. در غلظت آلفافیتوپروتئین گروه‌های متفاوت تغییری دیده نشد. نتایج هیستوپاتولوژی بافت کبد نیز در گروه‌های تیمار شده التهاب و نکروز را نشان داد که شدت آن‌ها در گروه 7 بیش از سایر گروه‌ها بود. این مطالعه نشان می‌دهد که تزریق انسولین به همراه دارو به سمیت سلولی ایجادشده توسط دارو کمک می‌کند و می‌توان از توانایی¬های این هورمون به‌منظور اثربخشی بهتر داروهای شیمی‌درمانی استفاده کرد.

 زمینه و هدف: فلز روی دومین عنصر ضروری برای حیات موجودات زنده بوده و برای فعالیت بسیاری از آنزیم¬ها مانند آلکالین‌فسفاتاز و لاکتات دهیدروژناز مورد نیاز است. این عنصر همچنین در فرآیندهائی زیستی متعددی مانند رشد، پاسخ ایمنی و عملکرد اعصاب نقش دارد. هدف از این مطالعه ارزیابی اثرات سولفات روی بر پارامترهای بیوشیمیایی خون در موش‌های صحرایی ماده سالم و دیابتی شده توسط آلوکسان است.
مواد و روش کار: در این مطالعه تعداد 40 عدد موش صحرایی بالغ ماده در قالب چهار گروه برابر شامل گروه‌های: کنترل سالم، سالم تیمار با سولفات روی ،کنترل دیابتی، دیابتی تیمار با سولفات روی استفاده شد.جهت دیابتی کردن آلوکسان mg/kg120 به ‌صورت درون صفاقی تزریق و قند خون بالای 140-250 میلی‌گرم بر دسی لیتر به‌عنوان دیابت در نظر گرفته شد. به مدت سه ماه به گروه تیمار بجای آب معمولی آب محتوی سولفات روی خوراکی به عنوان آب آشامیدنی داده شد و هر چهار گروه در این مدت به طور آزاد به غذا دسترسی داشتند. پس از پایان این مدت تمام حیوانات کشته و نمونه خون و کبد و پانکراس برای انجام آزمایش های لازم جمع¬آوری شدند. میزان فعالیت آنزیم‌های سرمی آلفا آمیلاز، آسپارتات آمینو ترانسفراز، آلانین آمینوترانسفراز، لاکتات‌دهیدروژناز و آلکالین فسفاتاز اندازه‌گیری شد. غلظت پلاسمایی اسید اوریک، کراتینین، اوره، چربی و لیپوپروتئین‌ها، هموگلوبین و هماتوکریت نیز موردسنجش قرار گرفت. نتایج یافته‌های حاصل نشان می‌دهد که در حیوانات دیابتی میزان آنزیم‌های سرمی افزایش معنی‌داری نشان می‌دهند به ‌جز ALP که افزایش 13 درصدی آن ازنظر آماری معنی‌دار نیست. مصرف سولفات روی در حیوانات دیابت باعث کاهش کلی آنزیم‌های سرمی می‌شود که البته این کاهش فقط در مورد آنزیم‌های AST، ALT معنی‌دار است. مصرف سولفات روی در حیوانات سالم باعث افزایش AST، ALT، LDH و آلفا آمیلاز می‌شود که این افزایش تنها در ALT و آلفا آمیلاز معنی‌دار است. در حیوانات دیابتی میزان کلسترول، تری گلیسرید، LDL، کراتینین، اسید اوریک و اوره افزایش معنی‌داری یافته است. مصرف سولفات روی باعث کاهش این پارامترها می‌شود که این کاهش در تری گلیسرید در گروه سالم و دیابتی معنی‌دار است ولی در کلسترول فقط در حیوانات سالم معنی‌دار است. اوره حیوانات سالم و دیابتی معنی‌دار است کراتینین و اسید اوریک در حیوانات دیابتی معنی دار است. در حیوانت دیابتی آلبومین، هموگلوبین، هماتوکریت و HDL کاهش معنی‌داری یافته‌اند. مصرف سولفات روی در حیوانات سالم و دیابتی باعث افزایش هموگلوبین، هماتوکریت و آلبومین می‌شود که فقط افزایش هموگلوبین وهماتوکریت درحیوانات دیابتی معنی دار است. آلبومین در هر دو گروه معنی‌دار نیست. مصرف سولفات روی در حیوانات سالم باعث افزایش HDLمی‌یابد که معنی‌دار نیست.
نتیجه‌گیری: عنصر روی به‌عنوان یکی از عناصر کمیاب برای واکنش‌های بدن ضروری است، ولی مقادیر بیش‌ازاندازه آن در محیط‌زیست و بدن می‌تواند بافت‌هایی مانند کبد را تحت تاثیر قرار دهد.

 دیابت شیرین و کم کاری تیروئید دو بیماری رایج مربوط به غدد درون ریز در سراسر جهان هستند. اطلاعات موجود در زمینه اثر کم¬کاری تیروئید بر میزان ترشح هورمون انسولین و متابوبولیسم گلوکز و چربیها متناقض و بحث برانگیز است. از این رو هدف اصلی این مطالعه بررسی طولانی مدت اثر کم¬کاری تیروئید ایجاد شده توسط پروپیل¬تیویوراسیل بر میزان ترشح انسولین، متابولیسم گلوکز و تغییرات بافتی پانکراس در موشهای صحرایی نر و ماده است. در مرحله اول تعداد 20 عدد موش صحرایی نر بالغ از نژاد ویستار به دو گروه کم¬کاری تیروئید و کنترل تقسیم شده و به گروه کم¬کاری تیروئید آب محتوی پروپیل¬تیو یوراسیل 02/0 درصد و به گروه کنترل آب شیر به عنوان آب آشامیدنی داده شد. حیوانات به مدت دوماه تیمار شده و در این مدت دسترسی کامل به غذا و آب داشتند. در مرحله دوم تعداد 15 عدد موش صحرایی ماده از نژاد ویستار انتخاب و براساس رفرنسهای موجود به سه گروه کم¬کاری تیروئید ملایم، حاد و کنترل تقسیم شدند. به گروه کم¬کاری تیروئید ملایم ماده آب محتوی پروپیل¬تیو یوراسیل 02/0 درصد و به گروه کم¬کاری تیروئید حاد آب محتوی پروپیل¬تیو یوراسیل 05/0 درصد داده شد و به گروههای کنترل نر و ماده آب شهری داده شد. تست تحمل گلوکز براساس دستور العمل مربوطه پس از هفته پنجم انجام شد و در پایان مدت دو ماهه تیمار حیوانات بیهوش و از قلب آن‌ها خونگیری شد و نمونه¬های بافتی کبد و پانکراس جهت بررسیهای بافت شناسی استخراج گردید. نتایج حاصل نشان می‌دهد که در موشهای نر دارای کم¬کاری تیروئید هورمون انسولین تا حدود 50 درصد کاهش می¬یابد. مطالعه بافتی پانکراس نشان می‌دهد که ساختار جزایر لانگرهانس تغییرات معنی¬داری نشان نمی¬دهد. بافت کبد در دو گروه مشابه بوده با این تفاوت که استئاتوز خفیف در هپاتوسیتهای گروه کم¬کار همراه با اختلالات لیپیدی دیده می¬شود. نتایج حاصل برای موشهای ماده نشان می‌دهد که مانند نرها در این گروه نیز هورمون انسولین کاهش و گلوکز ناشتا افزایش می¬یابد. اگر چه در این گروه تغییرات از نظر آماری معنی¬دار نیست. کم¬کاری تیروئید در موشهای نر و ماده با اختلالات لیپیدی همراه شد ولی موجب آسیب شدید کبد نشد.

مالتیپل¬اسکلروزیس (ام¬اس) یک بیماری خودایمنی التهابی در بزرگسالان است که سیستم عصبی مرکزی را درگیر می¬کند. در این بیماری سیستم ایمنی به بافت میلین اطراف نورون¬ها حمله کرده و آن را تخریب می¬کند که در نتیجه¬ی آن، پیام رسانی اعصاب دچار اختلال می¬گردد. برای درمان ام¬اس، توجهات اکثرا بر سرکوب سیستم ایمنی و التهابی معطوف شده است. یکی از پرکاربردترین راه¬ها برای بررسی وضعیت بیماری در تحقیقات، سنجش سایتوکایین¬هاست. سایتوکایین¬ها به دو دسته¬ی التهابی و ضدالتهابی تقسیم می-شوند که تغییرات هر دسته اثرات متفاوتی ایجاد می¬کند. تولید بسیاری از سایتوکایین¬ها توسط مسیر التهابی NF-κB تنظیم می¬شود. این مسیر التهابی توسط گیرنده¬های متنوعی فعال می¬شود که یکی از اصلی¬ترین آنها گیرنده¬ی زنگوله¬ای شماره 4 می-باشد. این گیرنده عمدتا توسط لیپوپلی¬ساکارید موجود در دیواره¬ی باکتری های گرم منفی تحریک می¬شود و در ادامه مسیر NF-κBرا فعال می¬کند. ترکیباتی که بتوانند به جای لیپوپلی¬ساکارید متصل شوند می¬توانند به عنوان آنتاگونیست مانع از فعال شدن مسیر التهابی گردند. در این پژوهش سه ترکیب هیدروکسی¬تایروزول، کاپتوپریل و آسکوربیک¬اسید که می¬توانند به جایگاه لیپوپلی¬ساکارید متصل شوند، انتخاب شدند. ابتدا با روش¬های داکینگ اتصال این ترکیبات به گیرنده را بررسی گردید. هر سه ترکیب در جایگاه لیپوپلی¬ساکارید متصل می¬شوند. سپس با تکنیک کشت سلولی، هر سه ترکیب با سلول¬های مونونکلئار دریافت شده از بیماران مبتلا به ام¬اس مجاور¬ شده و اینترلوکین 10 و اینترفرون گامای ترشح شده با تکنیک الایزا اندازه گیری شدند. کاپتوپریل و آسکوربیک¬اسید اثرات متناقضی را در این زمینه نشان دادند. در نمونه های مجاور شده با هیدروکسی¬تایروزول که کاهش التهاب مشخصی دیده شد، بیان ژن¬های RelA، اینترلوکین 10 و 12 را با realtime PCR اندازه¬گیری گردید. نتایج نشان داد که هیدروکسی¬تایروزول موجب افزایش بیان سایتوکایین ضدالتهابی و کاهش بیان ژن¬های مسیر NF-κBمی¬شود. بطورکلی این تحقیق نشان می¬دهد که هیدروکسی¬تایروزول با اثرات ضدالتهابی خود، می¬تواند به تخفیف بیماری ام¬اس کمک کند و مسیر اثرگذاری آن احتمالا مسیر NF-κBمی¬باشد. همچنین این پژوهش نیاز به تحقیق بیشتر در زمینه اثرات کاپتوپریل و آسکوربیک¬اسید را نشان می¬دهد.