مطالعه پیشین ما نشان داده است که نانو ذرات اکسید منیزیم می توانند تخریب حافظه ناشی از مدل افسردگی پس از زایمان را بهبود بخشند.با توجه به اثر استرس اکسیداتیو نانو ذرات در بدن در این مطالعه به نقش ویتامین C به عنوان یک آنتی اکسیدان در مدل افسردگی فوق و تخریب حافظه ناشی از این مدل و تاثیر آن بر بهبود حافظه حاصل از نانوذرات اکسید منیزیم بصورت تزریق حاد و مزمن پرداخته شده است.در این مطالعه موش های سوری ماده بالغ ( ۳±٢۷ ) در ۸گروه شامل کنترل،افسرده،افسرده دریافت کننده ویتامینc در مقادیر ۵و٢۵ میلی گرم/کیلوگرم بصورت تجویز حاد ومزمن،افسرده دریافت کننده نانو اکسید منیزیم در مقادیر۱و۵ میلی گرم/کیلوگرم حاد و مزمن تقسیم شدند.جهت القاء افسردگی پس از زایمان از تجویز مزمن پروژسترون استفاده شد و سه روز پس از قطع تجویز، رفتار افسردگی بوسیله تست معلق نمودن دم ارزیابی و بلافاصله مرحله آموزش انجام و حافظه ٢۴ ساعت پس از اعمال یادگیری اجتنابی غیرفعال، با استفاده از دستگاه استپ داون اندازه گیری شد. فعالیت حرکتی نیز بوسیله میدان باز ارزیابی گردید. القاء مدل افسردگی توسط پروژسترون سبب کاهش معنی دار در حافظه موش ها (0.05>p ) شد. ویتامین c در مقادیر ۵و ٢۵ میلی گرم/کیلوگرم بصورت حاد و مزمن اثر ضد افسردگی (0.001>p) نشان داده اما فقط مقدار ۵ میلی گرم بصورت حاد و مزمن باعث بهبود حافظه موش ها(0.001>p) شد و فعالیت حرکتی فقط در تجویز مزمن کاهش یافت (0.01>p).تجویز حاد نانو اکسید منیزیم در مقادیر ۱و ۵ میلی گرم/کیلوگرم تاثیری در افسردگی نشان نداد در حالیکه بصورت وابسته به مقدار بدون تغییر فعالیت حرکتی باعث بهبود معنی دار اختلال حافظه ناشی از افسردگی گردید(0.01>p). تجویز مزمن این نانوذره منجربه کاهش افسردگی بدون بهبود معنی دار حافظه شد. اثر ضد افسردگی تجویز حاد توام ویتامین c ۵ میلی گرم با نانو اکسید ۱ میلی گرم، تفاوتی با نانو اکسید ۱ میلی گرم نشان نداد ولی بهبود حافظه کاهش یافت در حالیکه در تزریق مزمن بهبودی بیشتری را نشان داد و با افزایش مقدار هردوعنصر اثر بهبوددهندگی حافظه کاهش یافت. ویتامین c و نانوذرات اکسید منیزیم می توانند افسردگی و اختلال حافظه ناشی از آن را بهبود بخشند ولی مقدار و مدت زمان مصرف هرکدام به تنهایی و یا توام باید به عنوان یک عامل مهم و تعیین کننده مورد توجه قرار گیرد.

بیماری آلزایمرنوعی بیماری مغزی پیشرونده می باشد که به طور معمول در دوران پیری ایجاد می شود. در آلزایمر ساختارسلولی نورون ها تخریب می شود که برحافظه و رفتار تاثیر می گذارد. هدف از انجام این مطالعه بررسی اثرات تجویز حاد و مزمن نانو ذرات اکسید منیزیم در مدل شبه آلزایمری القاء شده با استرپتوزوسین، با ارزیابی غلظت یون منیزیم و کل آنتی اکسیدان های سرم و تغییرات هیستوپاتولوژیکی در هیپوکمپ موش صحرایی است. دراین راستا موش های صحرایی نر بالغ نژاد ویستار در گروه های (کنترل، شاهد تزریق و درمان با دو دوز از داروی نانواکسید منیزیم) تفسیم و مورد بررسی قرارگرفتند. غیر از گروه کنترل، کلیه موش ها جهت القاء آلزایمر، در حین بیهوشی (باکتامین/زایلازین)، داروی استرپتوزوتوسین( 3میلی گرم در 5 میکرولیترسالین) را در بطن های جانبی دریافت کردند. یک هفته بعد از جراحی، یادگیری اجتنابی غیر فعال توسط دستگاه شاتل باکس شروع و در گروه های کنترل و درمان سالین یا نانواکسید منیزیم (1و5 میلی گرم برکیلوگرم) به صورت حاد و مزمن و به شکل درون صفاقی پس از آموزش تجویز شد. آزمون حافظه 90 دقیقه و یا 24 ساعت بعد از آموزش و یک هفته پس از تجویز مزمن انجام شد. بلافاصله بعد از آزمون، خونگیری از قلب برای ارزیابی سطح منیزیم و ظرفیت آنتی اکسیدانی تام سرم صورت گرفت و هیپوکمپ مغز برای بررسی ضایعات بافتی خارج گردید. نتایج نشان داد تزریق STZ به طور معنی داری باعث اختلال حافظه تا یک هفته پس از آموزش شد. تجویز حاد و مزمن نانواکسید منیزیم 1میلی گرم بر کیلوگرم نسبت به 5 میلی گرم باعث بهبود معنی دارترحافظه کوتاه مدت و بلندمدت در موش های آلزایمری شد (01/0>Pو001/0>P). سطح منیزیم سرم خون در موش های آلزایمری کاهش نشان داد و تجویز نانوذرات اکسید منیزیم بصورت وابسته به غلظت باعث افزایش سطح منیزیم سرم گردید. ظرفیت آنتی اکسیدانی تام سرم در حضور نانو ذرات اکسید منیزیم 1 میلی گرم نسبت به 5 میلی گرم افزایش قابل ملاحظه ای را نشان داد. نتایج هیستوپاتولوژی نیز نشان داد که نانوذرات اکسید منیزیم قادر است ضایعات سلولی ناشی از تجویز استرپتوزوتوسین در بخش های مختلف هیپوکمپ را بهبود بخشد.
با توجه به کلیه نتایج فوق به نظر می رسد نانو ذرات اکسید منیزیم پتانسیل کافی برای بهبود ضایعات مغزی که منجر به از دست رفتن حافظه می باشد را داشته و می تواند به عنوان یک کاندید دارویی مهم در بیماران آلزایمری مورد توجه قرار گیرد.
 

مطالعات پیشین نشان داده است که سطح منیزیم پلاسما در افسردگی پس از زایمان در مادران کاهش می یابد و این کاهش می تواند سبب ایجاد اختلال در حافظه آن ها گردد. با توجه به اینکه مشخص شده است که نانو ذرات اکسید منیزیم می توانند بر روند یادگیری و حافظه موثر باشند و تاکنون مطالعه ای در خصوص تاثیر نانواکسید منیزیم بر اختلال حافظه در افسردگی پس از زایمان انجام نشده است، لذا هدف مطالعه حاضر بررسی اثر نانوذرات اکسیدمنیزیم بر حافظه اجتنابی غیر فعال در مدل افسردگی پس از زایمان می باشد. در این تحقیق 82 سر موش سوری ماده بالغ از نژاد NMRI در محدوده وزنی30-24 گرم در 12گروه شامل : شاهد ، حامل دارو، پروژسترون + حامل دارو و افسرده دریافت کننده نانواکسید منیزیم در مقادیر 1، 5/2، 5 و 10 میلی گرم/کیلوگرم بصورت تجویز حاد و مزمن تقسیم شدند. تمامی تزریق ها به صورت درون صفاقی انجام گردید. جهت القا افسردگی پس از زایمان، موش ها به مدت 5 روز متوالی پروژسترون که در حلال روغن کنجد آماده شده بود را دریافت کردند. بعد از قطع مصرف به مدت 3 روز، در روز هشتم میزان افسردگی با اندازه گیری مدت زمان بی حرکتی در طی 6 دقیقه به وسیله تست معلق نمودن دم ارزیابی گردید. برای سنجش حافظه اجتنابی غیرفعال از دستگاه استپ داون استفاده شد. در مصرف حاد، 30 دقیقه بعد از تزریق درون صفاقی نانوذره، آموزش لازم به حیوان داده شده و 24 ساعت بعد، تست حافظه از هر موش بطور جداگانه گرفته شد. مدت زمان توقف موش بر روی سکو به عنوان معیاری برای سنجش حافظه در نظر گرفته شد. در مصرف مزمن، بعد از 7 روز متوالی دریافت نانواکسید منیزیم، تست ها در روز هشتم انجام شد. فعالیت حرکتی همه گروه ها پس از ارزیابی حافظه توسط دستگاه میدان باز اندازه گیری شد. یافته ها نشان داد القاء مدل افسردگی پس از زایمان سبب افزایش معنی دار در مدت زمان بی حرکتی و کاهش معنی داری در حافظه موش ها گردید و مشاهده شد که تجویز حاد نانواکسید منیزیم بصورت وابسته به مقدار باعث بهبود معنی دار اختلال حافظه ناشی از افسردگی بدون تغییر در فعالیت حرکتی، می شود در حالی که تجویز مزمن این نانو ذره منجر به بهبود نسبی حافظه می گردد. به نظر می رسد نانوذرات اکسید منیزیم با عبور از سد خونی- مغزی فرایندهای شکل گیری حافظه را تحت تاثیر قرار داده و از طریق تداخل با سیستم های نوروشیمیایی دخیل در افسردگی از اختلال حافظه ناشی از آن ممانعت به عمل می آورد. احتمالا مقدار و طول مدت تجویز این نانوذارت می تواند یک عامل تعیین کننده باشد.

 در این تحقیق اثر نانوذرات اکسید منیزیم بر اضطراب ناشی از کاهش فعالیت سیستم اوپیوئیدی و نقش واسطه‌گری اوپیوئیدهای اندوژن و همچنین اثر این نانو اکسید بر علائم قطع مصرف مورفین موردبررسی قرار گرفت. بدین منظور از 91 سر موش صحرایی نر بالغ نژاد NMRI با محدوده وزنی 2± 27گرم به 15 گروه 6 تایی گروه شاهد (دریافت‌کننده سالین)، گروه‌های دریافت‌کننده منیزیم( mg/kg5، 2/5، 1)، گروه‌های دریافت‌کننده نالوکسان (mg/kg 5،3)، گروه‌های دریافت‌کننده نانو اکسید منیزیم mg / kg 2/5 و نالوکسان mg / kg 5 به‌صورت پس و پیش از تزریق دارو، گروه شاهد معتاد ، گروه‌های معتاد دریافت‌کننده نانو اکسید منیزیم (mg/kg 10، 5، 2/5) به‌صورت تجویز حاد و مزمن تقسیم شدند. همه گروه‌های معتاد، مورفین را به روش مزمن دریافت نمودند ( روز اول، روز دوم، روز سوم به ترتیب دوزهای mg/kg 80، 40، 20 مورفین در سه نوبت 8 صبح، 1 بعد ظهر و 6 عصر و روز چهارم یک نوبت mg/kg 40 مورفین). جهت القای سندرم ترک 3 ساعت پس از آخرین تزریق مورفین، نالوکسان به مقدار mg/kg 5 بصورت داخل صفاقی تزریق شد. در کلیه گروه‌ها پس از تزریق نالوکسان، علائم ناشی از قطع مصرف مورفین بررسی شد که این علائم شامل پرش، ایستادن روی دو پا، صعود و کاهش وزن بود. پس از آن تست اضطراب به کمک ماز به‌علاوه مرتفع ارزیابی شد. به‌جز تزریقات مورفین که به‌صورت زیرپوستی انجام شد همه تزریقات به‌صورت درون صفاقی صورت گرفت. نتایج حاصل نشان داد که :
نانو اکسید منیزیم به‌صورت وابسته به مقدار بدون تغییر در فعالیت حرکتی، با افزایش ، ٪ OAT(05/0 P<) و OAE % (05/0 P< و 01/0 P< )، ، باعث کاهش اضطراب شد.
نالوکسان بدون تاثیر بر فعالیت حرکتی، به‌صورت وابسته به مقدار باعث افزایش اضطراب شد (با کاهش OAT % و OAE % ) (05/0 P<).

 

<p>این مطالعه به منظور روشن نمودن اثر تجویز حاد و مزمن اکسید روی در مقیاس نانو و معمولی بر حافظه اجتنابی غیرفعال و تاثیر آن بر بافت هیپوکامپ مغز در موش کوچک آزمایشگاهی طراحی شده است. <br /> در این پژوهش از موش سوری نر بالغ نژاد ان ماری با وزن 5&plusmn;25 گرم در گروه&zwnj;های کنترل، دریافت کننده مقادیر متفاوت اکسید و نانو اکسید روی (mg/kg, IP 5 ، 2/5 ، 1)، به صورت تزریق حاد قبل و بعد از آموزش و گروه&not;های دریافت کننده داروهای مذکور ( mg/kg, IP5 ، 1) بصورت تجویز مزمن قبل از آموزش در تست حافظه اجتنابی غیرفعال استفاده شد. برای ارزیابی حافظه از دستگاه استپ داون استفاده شد و حافظه در گروه&not;های تزریق حاد، 1 ، 3 و 7 روز پس از آموزش مورد ارزیابی قرار گرفت و در گروه&not;های تزریق مزمن 1 روز پس از آموزش حافظه اجتنابی آنها ارزیابی و سپس مغز آنها جهت بررسی بافتی خارج شد. نتایج نشان داد که تجویز حاد قبل از آموزش اکسید و نانو اکسیدروی در مقادیر 2/5 و 5 میلی گرم/کیلوگرم موجب نقصان قابل ملاحظه حافظه در موش&zwnj;ها شد، در حالی که تزریق بعد آموزش مقدار 5 میلی گرم/کیلوگرم نانواکسید روی باعث بهبود حافظه گردید. تزریق مزمن هر دو مقدار اکسید و نانو اکسید روی بر حافظه اجتنابی غیرفعال بی تاثیر بود در حالی&not;که از نظر بافتی نانو اکسید روی در مقدار 1 میلی گرم/کیلوگرم باعث نکروزه شدن سلول&not;ها در نواحی مختلف هیپوکامپ شد اکسید روی معمولی در همین مقدار و نیز اکسید و نانو اکسید روی در مقدار 5 میلی گرم/کیلوگرم اثر تخریبی کمتری بر بافت هیپوکامپ ایجاد نمود. با توجه به نتایج به دست آمده به نظر می&not;رسد تجویز حاد اکسید روی در مقیاس نانو و معمولی دارای تفاوت اثر بر فاز اکتساب و فراخوانی حافظه بوده و نقش تقویتی و تضعیفی این ترکیبات وابسته به زمان تزریق می&not;باشد و در تجویز مزمن نکروز شدن بخشی از نورون&not;های هیپوکامپ برای اختلال در عملکرد حافظه و یادگیری کافی نبوده است.<br /> &nbsp;</p>

 مطالعات پیشین نشان داده است که نانو ذرات اکسید منیزیم حافظه ی احترازی غیرفعال در موش سوری نر بالغ را بهبود می بخشد. باتوجه به اینکه سیستم کولینرژیک از سیستم های مهم در شکل گیری حافظه است و تاکنون مطالعه ای در خصوص ارتباط این سیستم و منیزیم انجام نشده است لذا مطالعه ی حاضر جهت بررسی اثر نانو اکسید منیزیم در حضور اختلال حافظه ناشی از بلوک گیرنده های موسکارینی توسط آتروپین در فرآیند حافظه احترازی غیر فعال طراحی شده است. در این تحقیق از 133 سر موش سوری نر بالغ نژاد ان ماری استفاده شد. موشها به صورت تصادفی به گروه های 7 تایی شامل کنترل، دریافت کننده مقادیر متفاوت نانواکسیدمنیزیم(1، 5/2، 5 میلی گرم بر کیلوگرم) و آتروپین (1/0 ، 1 میلی گرم بر کیلوگرم) به تنهایی تقسیم شدند. تجویز داروهای فوق بصورت درون صفاقی و قبل و بعد از آموزش و یا قبل از آزمون حافظه اجتنابی غیر فعال صورت گرفت. سپس شاخص حافظه ی موش سوری نر بالغ بصورت زمان تاخیر پایین آمدن از سکوی امن دستگاه استپ داون، طی 3،1و7 روز مورد بررسی قرار گرفت. برای بررسی ارتباط میان نانواکسید منیزیم با سیستم کولینرژیک از آتروپین، برای بلوک گیرنده های کولینرژیکی استفاده و عملکرد نانو اکسید منیزیم درحضور آتروپین سنجیده شد. فعالیت حرکتی همه گروهها پس از ارزیابی حافظه توسط دستگاه میدان باز اندازه گیری شد. نتایج نشان داد نانواکسید منیزیم در مقادیر5/2و 5 میلی گرم بر کیلوگرم در تزریق پس از آموزش بدون تغییر در فعالیت حرکتی سبب بهبودی حافظه اجتنابی غیر فعال شد و آتروپین نیز در تجویز پس از آموزش در مقدار1 /0 میلی¬گرم بی تاثیر و در مقدار 1 میلی گرم باعث فراموشی قابل ملاحظه¬ای گردید. اثر نانو اکسید منیزیم در حضور آتروپین 1/0 میلی گرم بر کیلوگرم تا یک هفته مهار شد، در حالیکه نانواکسید منیزیم 5 میلی گرم توانست تخریب حافظه ناشی از آتروپین 1 میلی گرم را بدون تغییر در فعالیت حرکتی برگرداند. به نظر می رسد بین سیستم کولینرژیک و نانواکسیدمنیزیم ارتباط وجود داشته و احتمالا بخشی از مکانیسم تقویت حافظه نانو اکسید منیزیم ناشی از تداخل باسیستم کولینرژیکی باشد.